به باور رسیدن ارزشمند است. یک جورایی تکلیف آدم را مشخص می کند اما همیشه شیرین نیست. گاهی به تلخی زهر هلاهل است مثل باور به بی ثباتی جهان انسانی و روابط انسانی.
فاصله ات را با «دیگری» حفظ نکنی طوفان های وجودش چنان زیر و رویت کند که تا سکرات موت به خود نیایی. خب پس اخلاق این وسط چه می شود؟ هیوم ملحد جوابمان را بخوبی داده است؛ عواطف و احساسات! باور کن جز این نیست. همچین که راه میلت از ارزشداوری انسانها جدا شد چنان عقل را به بردگی می گیری که سفیدی ماست را پیش پای میل و هوس سیاه و تاریکت به هزار و یک دلیل واهی سیاه جلوه دهد. غیر این را ندیده ام که باور کنم. قدیسان داخل متن های مقدس همه زیر خاک رفته اند.
روش شناسی باورهایم خیلی ساده است. خدا به همه چشم و گوش و دل داده است. باور کن خیلی باورها را همین اشکها و لبخندهای ساده میسازند. بیا به اشکها و لبخندهایی که می آفرینیم بیشتر بیاندیشیم.
اشک!! تفسیر عینی وضعیت «داد بیداد» !!
امشب انگیزه پیدا کزدم اینجا چیزی بنویسم. شاید چون این روزها چندین دوست درخواست نوشتنم را داشتند. ازشما چه پنهون خودم هم خیلی نیاز به نوشتن دارم. اصلا نوشتن به من حس بودن میدهد.
امشب خبری سنگین شنیده ام. هنگم، خیلی هم هنگم. باخبر شدم رفیق شفیقم پرکشیده. البته رفیق نه،چیژی بالاتر؛ مادر معنوی و استاد زندگی ام. از او خیلی چیزها آموختم . اخلاق در میدان عمل، درک آدمها، نظم و خیلی چیزهای دیگر. با او اختلاف عقیده پیدا کرده بودم ولی ایستادگی پای باور یا بهتر است بگویم استقامت و پافشاری بر بر درکش، برایم جالب توجه و درخور درنگ بود. تا او را ندیده بودم زن را موجودی در حاشیه کنش سیاسی و اجتماعی جایگاه میدادم که هرچقدر هم به درون حوزه عمومی بغلطد ذاتش ناز است و ظرافت و اتکای مطلق به مرد. اما با او بارها غرش عرض اندام وجود و جنم زنانه در میدان های سیاسی و اجتماعی را دیدم و باورم شد میشود جنسیت را جور دیگر تعریف کرد. در جلسات سیاسی وقتی با مخالفت شدید جماعت روبرو میشد و خم به ابرو نمی آورد من به جای او میترسیذم و به کنج سکوت میخزیدم. تا آن زمان سقف توان زنانه برایم ایستادگی بر مواضع علمی در جمع های فرهیخته مبادی آداب بود و غیر این را شایسته ی حضور قامت زنانه نمی دانستم اما او نشان داد حق را باید از دست ناحقان گرفت هرجا که باشی و از هر جنسی.
عین همین کنشگری جدی را در حوزه ایمان هم داشت. او ایمان آورده بود به خیلی چیزها و پای ایمانش ایستاده بود. ایمان به حسن کمک به نیازمندان و دستگیری از درره ماندگان و دست میگرفت حقیقتا.ایمان به حجاب و عدم تبرج و عمیقا به این ایمان ملتزم بود. ایمان به حقانیت چه و چه و چه و از وجودش در این راه مایه گذاشت.
کنشگری اش همیشه مرا در خودم فرو میبرد و بازاندیشی در خودیت خودم.
«تو مالک و سازنده ی سرنوشت خودت هستی» مهمترین درس عملی او برایم بود. وجود او نماد کنشگری زنانه در متن یک قرائت کاملا سنتی بود الحق.
بارها برایش همین نوشته های آخردلشدم را خواندم و او بی هیچ ملاحظه ای برمن و مواضعم تاخت. بارها به او گفتم خودت را دوست دارم ، فرصت غنیمت شمار خودت را در این نشست ها به من ببخش نه مواضع سفت و سختت را ولی سفتی بخشی جدایی ناپذیر از او شده بود. بخشی گزنده که با جان و دل تحملش میکردم بخاطر همه محاسنی که از او میتراوید.دلم برایش تنگ است، خیلی تنگ. از خودم شاکی ام که چرا در این اواخر مرهمی بر دردهای طاقت فرسایش نبودم.رفتنش هم مرا به تامل در خویشتنم واداشته؛ آیا آن طور که باید حق دوستی و استادی و مادری اش را ادا کرده ام؟!
چقدر سوز افسوس فرصتهای از دست داده جانکاه است.
چقد دنیا بدون او خالی بنظر میرسد.
هرچقدر می دوم تمام نمیشود که نمی شود
یک وقتهایی که اینطوری می شود عصبی می شوم
حس بلعیده شدن و بعدش حس خفگی به آدم دست می دهد؛
وقتی عادت کرده باشی رها باشی ولی مشغولیتها دست از سرت بر ندارند.
هوس پیاده روی زیر نور ماه کرده ام
چه هوس دور از دسترسی در این دیار