قلم و قدم

«فلسفه را بگذار درباره انسان بنویس»

این اولین باری نیست که این جمله را می شنوم و حتم دارم آخرین بارهم نخواهد بود. وقتی واقعه ای دردناک درکنارگوشه ی دنیا اتفاق می افتد خیلی ها به مجرد برخورد با امثال من بی نوا،  تنها توصیه شون این است که فلسفه را رها کن بچسب به فلان و بهمان. امشب که شخصیتی بس ارجمند این حرف رو به من گفت منو به فکر فرو برد.

راستی چنین توصیه ای ازچی نشات میگیرد؟  آیا چون فلسفه به قول اون دوست قدیمی کار آدمهای شکم سیر است که سیری به سرشون زده و به بدیهیات گیرمیدن یا شایدم چون فلسفه و منسوبین به آن بیشتراز همه ادعای دردحقیقت و انسانیت دارند؟

نمی دانم، واقعا نمی دانم ولی این را می دانم که میان تولید فکر و آلام و خوشیهای بشری ارتباط وثیق و درعین حال نامرئی وجود دارد براین اساس باید نبض تفکر و اندیشه را فعال نگه داشت و این امر بستر ،شرایط و قواعد خاص خود را می طلبد. ضرورتی که درجهان اسلام همیشه تحت تاثیرنوسانات برخاسته از شرایط سیاسی اجتماعی و... نادیده گرفته شده است یا بهتراست بگویم محقق نشده است.

بدون شک نه تنها فلسفه که علم، هنر و صنعت، همه و همه، برای انسان اند و ارتقای او به نقطه ای که همین اندیشه، موجه می داندش. پس بپذیریم کتابخانه و کارگاه و آزمایشگاه هریک قدمهایی اند دراین مسیر مثل قلمهایی که از درد و رنج انسان درگوشه کنارجهان می نویسند.